Zwaan ziet haar gaan. De vrouw, dit keer zonder laptop maar met koptelefoon op, loopt haar ommetje langs de sloot richting de plas. Als Zwaan goed luistert, ontwaart ze een melancholische melodie, iets REM’erigs. Normaal gesproken houdt de vrouw de pas erin, maar dit keer kijkt ze naar de grond en past ze haar ritme aan aan de muziek. Het is meer een slenter dan een wandel.
Nightswimming. Nightswimming deserves a quiet night. The moon is low tonight.
Om drie uur zesenvijftig had Zwaan haar gezien achter haar slaapkamergordijn dat ze een klein stukje opzijschoof om een korte blik te werpen op de maan. En daarna nog een keer om vijf uur vijftig.
Tussendoor had Zwaan ook een kijkje genomen aan de andere kant van het huis, waar Meisje 2 de wekker had gezet om vier uur dertig, want toen was de maan op haar mooist.
Maar Meisje 2 sliep door haar wekker heen.
Jammer voor haar. Zij is het die in huize 13 alles weet van de sterren en de maan. Haar vader had haar vroeger al midden in de nacht meegenomen naar het veld aan de dijk, ver van al het lantaarnpalenlicht, om naar de oneindige wereld van lichtpuntjes te turen en er dieren in te ontwaren, en ook om naar de vallende sterren te kijken. Als klein meisje al wist zij ze feilloos aan te wijzen, Orion, Venus, de Grote Beer.
Soms gaat ze zonder iets te zeggen naar buiten. Ook hartje winter.
‘Waar ga je naartoe?’ vragen ze haar dan, en ze antwoordt: ‘Even naar boven kijken.’
Ook Zwaan is in een melancholische stemming. Het Lieverheersbeestje is eraan gegaan. Op brute wijze. Misschien wel door haar schuld. Zij had hem op pad gestuurd naar 13.
Dat kreng van een Kraai ook.
De vrouw zonder laptop verdwijnt uit zicht. Nog steeds kijkt ze niet vooruit, maar naar omlaag. Gaat het wel goed met haar? Waar zou ze aan denken?
#ikschrijfthuis