Kauw legt zijn linkeroor te luisteren tegen de muur. Sinds een tijdje hebben hij en z’n vrouw een puike plek gevonden voor hun nest: de spouwruimte net achter de buitenmuur van nummer 13. Een nieuw dak boven hun kop, lekker hoog en droog ook nog eens – niet zoiets armoedigs als een paar in elkaar geflanste takken in een boomkruin, zoals het krot van Dikke Duif. De Dikke keek wel op zijn snavel toen Kauw het knapperige zwart-gestipte hapje voor diens snavel wegkaapte. Dat kleine lefgozertje ligt ‘m nog wel wat zwaar op de maag, maar soit, het was une amuse exquise.
Op huizenjacht was lastig in deze tijden van economische crisis. Eerst had Kauw het geprobeerd bij de dakpannen van de overburen, maar daarbinnen was ‘t hem telkens zo’n kabaal, dat hij zijn echtgenote, zeker in haar staat, daarvan wilde verschonen.
Nee, ze zitten uitstekend hier. Een formidabel optrekje.
Kauw schrikt van een luide bons van de andere kant van de muur.
‘Dáár,’ hoort hij het meisje zeggen, ‘daar zitten dus van die rótvogels. Ik word er al heel vroeg wakker van en dan kan ik niet meer slapen.’
‘Klinkt inderdaad wel rumoerig,’ antwoordt haar vader. ‘Je vais voir dehors.’
Kauw spreekt zijn talen. Hij is internationaal bereisd. Wel wat anders dan die plompe provinciaal uit dat treurboompje beneden met z’n Uteregse aaksjent.
Nu maar eens op zoek naar wat nieuwe gerechtjes voor de avond. Hij steekt zijn kop naar buiten en stippelt razendsnel een route uit. Maar even niet richting sloot. Daar zijn ze nog boos op hem. Vooral die pedante Zwaan, die denkt dat ze heel wat is.
Beneden staan het meisje en de Fransman met toegeknepen ogen naar boven te turen.
‘Er zit daar een gat in de muur, zie je dat?’ zegt de Fransman. ‘Net onder die dakpan. Kijk, daar komt ie net. Maar het is geen kraai, hoor. Het is een kauw. Kijk maar, hij heeft een blauwig kopje.’
Heel goed gezien, Fransman. Bravo.
Blauw.
Gedistingeerd.
Van adel.
Behoorlijk taalgebruik.
Het is toch altijd een kwestie van identiteit, afkomst en opvoeding. Verschil moet er zijn.
‘Kauw, kraai, wat boeit ‘t,’ zegt de mademoiselle. ‘Hij moet daar gewoon wegwezen.’
Even kijkt de Fransman vertwijfeld. ‘Het is veel te hoog om erbij te kunnen komen. Maandag bellen we de huiseigenaar wel.’
Krijg nou de vinkencrona, denkt Kauw. De boer die hij al lang moest laten galmt na tussen de huizen.
#ikschrijfthuis