‘t Mens heeft zich om 10 uur nog niet beneden vertoond. Vreemd, het is toch maandag vandaag?
Kat ligt op zijn vertrouwde plekje op de bank. Zondag of maandag, het is Kat om ’t even. Voor Kat is het elke dag uitslaap- en nietsdoendag.
‘Waar is mama?’ vraagt Meisje 3 aan de Fransman.
‘Slaapt nog.’
’t Mens was vannacht blijkbaar weer eens vaak wakker. De ischias die alweer een half jaar geleden in haar rug schoot, wekt haar telkens als ze zich omdraait. En dan begint het malen.
De pandemie, de Meisjes, of ze zich deze dagen wel genoeg met hen heeft beziggehouden, en of ze eigenlijk sowieso wel een goede moeder is, en dat ze het allemaal wel over zou willen doen. Zouden zij en de Fransman wel genoeg opdrachten weten te behouden, en hoe gaat het met de malheur van andere familieleden over wie ook nog hele boeken te schrijven zijn? En over boeken gedacht: wat gaat er met haar nieuwe boek gebeuren, het staat al in de catalogus voor juni. Is het eigenlijk wel goed genoeg? Vast niet, want niks is ooit goed genoeg… en verdomme, daar zou ze op haar vijftigste nu toch eindelijk eens mee moeten ophouden, met dat soort gedachten.
Ze hoort hoe de vogels in de schemer beginnen te kwetteren, de brievenbus kleppert van de krant, een kraai tekeergaat, en voordat ze eindelijk weer in een droomslaap valt, is haar laatste gedachte dat die kraai minstens zo hard krijst als de overbuurvrouw.
‘Goedemorgen, liefjes,’ zegt ’t Mens opgewekt.
Het is al bijna middag.
‘Zeker last van de zomertijd, hè?’ lacht Meisje 1.
Dit wordt een goeie dag, denkt Kat. Hij rekt zich nog maar eens uit.
#ikschrijfthuis