Kat (18)

‘Nou, ze hebben ‘m gelyncht, hoor,’ roept Meisje 2. Ze komt terug van een ommetje en wijst naar haar schermpje.
‘Wie, wat, waar heb je ‘t over?’ vraagt ’t Mens bezorgd van boven een stapel afwas.
‘Die vieze, vuile kikker van een paar dagen terug,’ antwoordt haar dochter. ‘The rapist. Kijk, een foto van het lijk.’
‘Ach, dat had ik die schaamteloze schurk nou ook weer niet toegewenst,’ zegt ‘t Mens.
Jájaaa, denkt Kat. Eerst afkatten en dan nu ineens medelijden betonen. Zo doet ze welgeteld één keer per jaar ook bij hem als ze ‘m tijdens Oud en Nieuw probeert te kalmeren. Urenlang op haar knieën om hem met zoete woordjes vanonder de bank vandaan te lokken en hem dan aaien en haar handen om zijn oortjes leggen tegen die akelige vuurwerkknallen, maar de rest van het jaar, ho maar.
‘Een lange gevangenisstraf was beter voor hem geweest,’ vervolgt ze, ‘als we tenminste zeker hadden geweten dat ie daar dan geen corona kreeg.’
‘Dood is dood,’ zegt Meisje 2. ‘Dat kikkervrouwtje zal wel opgelucht zijn.’
’t Mens denkt aan dertien jaar geleden. ‘Weet je nog, van Gekke Kikker?’ vraagt ze.
Op haar netvlies ziet ze pluche kikkers in alle soorten en maten die haar dochter opvrolijkten tijdens een angstige periode in een ziekenhuis. Een hele verzameling hield ze eraan over.
Meisje 2 zet eerst haar verbaasde, en vervolgens haar guitige blik op. ‘Natuurlijk, die vergeet ik never nooit niet. Mijn schattige, lieve kikkertjes. Nooit weggooien, hoor!’