‘Gek eigenlijk, hè, dat vroeger ineens voorbij is zonder dat je je bewust bent van de laatste keer dat je iets doet,’ zegt Meisje 3. ‘Spelen bijvoorbeeld.’
Kat herkent deze opmerking. Wanneer heeft hij eigenlijk voor het laatst gespeeld? En dan bedoelt hij niet naar een laserlichtje uithalen dat de Schoonzoon plagend zigzaggend op de grond voor hem projecteert.
‘Ja, dat je ineens geen Playmobil meer uit de kist haalt,’ zegt het jongste zusje.
‘Of dat je niet meer “bedankt voor het spelen” zegt,’ zegt Meisje 2. ‘Want je hebt niet meer gespeeld, maar je hebt gewoon alleen maar gekletst op de kamer van je vriendin.’
‘Of,’ zegt ’t Mens, en ze kijkt er wat weemoedig bij, ‘dat je geen paaseitjes meer zoekt, omdat moeders denkt dat de kinderen daar wel klaar mee zijn.’
Meisje 3 schiet van haar stoel. ‘Ik niet! Ik ben daar nooit klaar mee. Ik wil wel eitjes zoeken. En opeten!’
‘Ga jij maar zoeken, en dan geef je ons er ook een paar,’ zegt Meisje 2.
‘Echt niet,’ antwoordt haar zusje. ‘Eerlijk gezocht, is eerlijk gevonden, en dús van mij.’
‘Oké,’ zegt ‘t Mens. ‘Maar eerst ga ik kijken bij Zwaan of zij haar eieren al heeft gelegd. En als ik terug ben, gaan we Paashaasje spelen.’
‘Yes,’ roept Meisje 3.
#ikschrijfthuis