Die bullekeesj van een kraai, die dat rooie sproetenjochie gister met z’n groate slaoi-emmer zomaar uit de lucht vrat, terwijl hij er juist zo lekker voor zat. Wat ’n braojerd is dat toch, denkt Duif. Âchtelijke glaodiool met z’n gribuszooi daar onder het dak … Zajje zien dat ze die takkebungalow gaan dichtmetselen straks, en dan kunnen ze alsnog naar Hoog Ketrijne.
‘t Wijffie van 13 heeft d’r gordijnen al vroeg opengetrokken. Ze staat al een poosje naar buiten te loeren vanachter d’r slaapkamerraam.
Duif ziet haar eigenlijk nooit zo lang staan peinzen, want ze doet altijd maar druk, zeker doordeweeks. Het lijkt of het daarbinnen de laatste weken een beetje tot stilstand is gekomen.
Duif sluipt wel eens heel vroeg lekker dicht langs dat raam, zo hard mogelijk met zijn nagels over de aluminium rand. Vollek, opstaan! Lâche, woa?
Met een haarbos die alle kanten opstaat, opent ‘t wijffie, zinkzeurig als de pès, dan woedend haar raam, of ze laat het de verkreukelde Fransoos doen.
Maar Duif is hardhoors. Hij houdt wel van een geintje, ja toch, nie tan? Azzie aaltijd grom, heije ’n hondeleve, woa?
Gisteren nog. Kwam ze naar buiten gedenderd met d’r rooie vaatdoek alsof hij zich niet tegoed zou mogen doen aan de zaden van z’n kersenboom. Liep ze daar toch te wapperen en te doen naar ‘m, en die pretletters achter ’t raam lachen!
Ach, hij keert toch steeds terug. Ze hoeven hem niet te vertellen wat ie wel en wat ie niet, donderstraolt toch op!
Straks eens even kijken of ie een lekkere natte kledder kan mikken op haar schone beddengoed vlak onder zijn boom. Moet ze dat wasrek daar maar niet neerzetten.
Blijft ze lekker bezig.
Houdt ze van.
Nie tan?
#ikschrijfthuis