Ook bij het schrijven van ‘Eenzaam, de dapperen’ deed ik onderzoek, waarbij goed kijken steeds het startpunt vormde.
Zo bekeek ik de cipres, een boom die we als toerist vaak zien in landen rond de Middellandse Zee. Ik schreef de cipres mijn boek in:
—
Langs de kant van de RN116, op weg naar de Super U, staan lange rijen cipressen. Het stikt ervan. Meestal als we daar rijden, en dat is geregeld, komt de cipres ter sprake. Didier heeft er een hekel aan, aan de puntige parmantigheid van die hoge, dunne bomen die meewaaien met elke windrichting. Ze doen hem denken aan het uiteinde van een kwast, en aan zijn pedante stiefmoeder.
De kegels van de cipres kleven. Cipressen geven geen schaduw, enkel stoffigheid. Je kunt er niet in klimmen. Met hun nuffige kruinen steken ze boven de rest van de bomen uit en staan ze zogenaamd plechtig in het gelid, en ondertussen is het alsof ze alles al van verre zien aankomen, maar de voorkeur geven aan het stilzwijgen in plaats van aan het ruisen. In de cipres klopt geen hart, de binnenkant is dor en dood. Nooit veranderen deze bomen met de seizoenen, ze zijn er eenvoudig ongevoelig voor. Ze staan aan de rand van begraafplaatsen, al komt Didier daar nooit; hij weet niet eens waar zijn eigen moeder begraven ligt. De eindeloze, beklemmende eentonigheid van cipressen in groepjes van vier, vijf – dan even niets –, en dan weer zo’n groep, als bekrompen dorpsfamilies die met uitgestreken gezichten stilletjes toekijken en er het hunne van denken: er is geen boom die hij liever zou omhakken dan de cipres.
Cipressen staan langs de weg waar Monique lang geleden om het leven kwam. Dat wist hij. Waarvan wist hij zo snel niet meer.
—-
Wil je meedoen met een online-schrijfworkshop, waarbij goed kijken bij het schrijven centraal staat, stuur me dan een mail via olgamajeau@gmail.com
Zondag 5 september, 10 – 13 uur.