Op de basisschool werd ik al blij van het verzinnen van verhalen en die dan spannend  opschrijven. In de flow, in mijn schrijfbubbel: ik ervoer als kind al hoe dat lekker dat voelt. Ik kon niet wachten tot de meester mijn verhalen las. 'Wat spannend, Olga. Uitstekend geschreven!!' stond er met rode pen onder. Ik heb de schriften nog.

In schrijven was ik veel beter dan in rekenen. Op de middelbare een echte alpha, met een talenpakket en geschiedenis. 'Wat moet je daar nou mee?' kreeg ik van mijn omgeving te horen. 'Kies nou wiskunde: een slimme meid is op haar toekomst voorbereid.'

Wiskunde: ammenooitniet, ik snapte er de ballen van. Talen dan? Ik wilde geen docent worden. Wat dan wel...? Iets met kunst. Maar ik kan niks, dacht ik, en de Kunstacademie stond wel heel erg ver van mijn bed. Toch trok die wereld en ik kwam in de periferie terecht van theater, film, animatiefilm, radio- en tv. Productie draaien. Ik wist hoe je dingen moest organiseren en kreeg tegelijkertijd veel mee van allerlei soorten makers.

Heel lang heb ik gedacht ik dat ik geen kunstenaar ben: ik kom niet uit een kunstminnend of kunstzinnig gezin en heb een lange weg afgelegd om te komen waar ik me goed bij voelde: schrijven - terug naar het kind in mij! Toen mijn oma mij een paar dozen naliet - het klinkt cliché - en ik nieuwsgierig werd naar de inhoud daarvan, zette ik een belangrijke stap. Met die stap veranderde ik de koers van mijn leven waar die tot dan toe wat zwalkend was geweest.

Oma's documenten maakten dat ik op onderzoek uitging: iets wat goed bij mij bleek te passen. Hele dagen zoeken in de stilte van een archief. Flarden vinden en daar dolgelukkig over zijn. Meer flarden op heel andere plekken vinden en een verhaal zien opdoemen. Betekenis geven aan materiaal. Bouwen, structureren, schrijven, schaven. Waarom was ik dit niet meteen na mijn middelbare schoolopleiding gaan doen? Van onderzoeksjournalistiek had ik nooit gehoord.

Blijkbaar had ik al die andere ervaringen nodig om te komen waar ik nu ben, om voldoende kennis en netwerk op te bouwen, en om zo eindelijk te beseffen dat ik ben  geworden wat ik vroeger nooit van had durven dromen: schrijver. En die talen: ik ben zo blij dat ik daar enig  talent voor had, want wat kan talenkennis je veel brengen! Nieuwe verbindingen, vriendschappen, begrip en een andere kijk op de geschiedenis ten opzichte van de actualiteit, en dus ook op je eigen, haast vanzelfsprekend veilige, wereld. Waarom er weinig interesse meer is voor talenstudies, vind ik daarom erg jammer. Helder met elkaar kunnen communiceren lijkt me een basis voor wederzijds begrip. Daar kan A.I. niet tegenop.

Alles begon bij nieuwsgierigheid. Je beweegt, zet een stap, en het gaat stromen. Zoveel hangt met elkaar samen. Het heeft me een paar jaar gekost, maar ik heb zo'n waanzinnig te gek verhaal achterhaald! Bijna was het door de tijd voorgoed verzwolgen. Ik hengelde alles wat er op mij lag te wachten nog net op tijd naar boven. Een schitterend isolement (Querido, 2015) en de podcast Zeg Paus, waar is m'n kunst? (2025) zijn het resultaat van die lange zoektocht en de bij elkaar gevonden fragmenten uit de geschiedenis. Het een vult het ander aan.

Eenzaam, de dapperen (Querido, 2020) is een ander urgent verhaal dat ik schreef over rouw en valse herinneringen. En over zwijgen, omdat dingen soms te pijnlijk zijn om te benoemen en dan kan een familie zomaar uiteenvallen.

Nu ben ik bezig met mijn derde boek. Terug in mijn schrijfbubbel. Niets fijners dan dat.

--> Heb jij hulp nodig bij het schrijven van een verhaal? Kijk dan bij Cursussen en Workshops en/of stuur me een bericht: olgamajeau@gmail.com